Nissan kondigde in 2020 aan dat de 370Z een opvolger zou krijgen. Dat was natuurlijk groot nieuws voor sportwagenfans. Die opvolger kregen wij vorig jaar te zien. Afgaande op zijn uiterlijk kon er geen misverstand over bestaan: ja, dit is de nieuwe ‘Z’. Maar daarmee was het goede nieuws voorbij, want Nissan liet weten geen verkoopplannen met de nieuwe sportwagen in Europa te hebben. De Z was vooral bedoeld voor eigen consumptie (Japan) en de Noord Amerikaanse markt.
Voor zo ver die mededeling geleid heeft tot tranen met tuiten: pak een tissue en stop daarmee. De Nissan Z is namelijk helemaal niet zo’n goede auto. Althans, in een eerste Amerikaanse vergelijkingstest (met de BMW M240i xDrive, de Ford Mustang Mach 1 en de Toyota GR Supra) eindigde hij als laatste. Verrassend is die uitslag eigenlijk niet, want diegenen die wisten dat de Z gebaseerd zou worden op het onderstel van de 13 jaar oude 370Z konden aan hun water voelen dat het model nooit een hoogvlieger zou worden.
De uitslag van de eerste vergelijkingstest bewijst dat dit vermoeden terecht is. De Nissan Z is weliswaar vriendelijk geprijsd, is aantrekkelijk gelijnd (ook het interieur viel bij de redactie van Car and Driver in de smaak) en ook het feit dat de 370Z opvolger standaard een hand bak heeft, wordt als pluspunt genoemd. Maar een echte sportwagen is het niet. Daarvoor heeft de Nissan de verkeerde banden, vallen de schokdempers in de categorie ‘fietspompen’ en het onderstel is duidelijk van een oudere generatie dan de platforms van de concurrentie. Zo lang je rustig met de Z rijdt, is er niks aan de hand, maar ja, daar is een sportwagen natuurlijk niet voor bedoeld. Verder heeft Nissan net iets te veel componenten van de 370Z overgenomen. Zoals de stoelen waarvan de knoppen om ze te verstellen op de middenconsole zitten. Reuze onhandig en helemaal als er eerst een kort persoon in de Nissan gereden heeft en daarna een lang iemand achter het stuur wil plaatsnemen. Die moet dan eerst acrobatische handelingen uithalen om in te kunnen stappen.
De redactie sloeg de andere testdeelnemers dus hoger aan. De BMW 240i xDrive pakte zilver dankzij zijn indrukwekkende prestatieniveau, zijn relatief praktische interieur en de in dit gezelschap gunstige prijsstelling. Maar zowel de vering als de stoelen zijn te hard en er is geen hand bak optie. Jammer, want met een minder stugge onderstelafstelling zou de BMW de beste auto voor dagelijks gebruik zijn geweest. Nu eindigt de Toyota GR Supra een trede hoger. Die presteert net zo goed als de Duitser, maar koppelt een rustiger weggedrag aan een communicatievere besturing. Die laatste eigenschap is natuurlijk erg belangrijk voor een sportwagen. Maar een claustrofobische cabine, de hoogste prijsstelling en het vooralsnog ontbreken van een hand bak optie, staat een overwinning in deze vierkamp in de weg. De hoogste plaats op het podium is voor de Ford Mustang Mach E. Als een auto van eigen bodem een vergelijkingstest wint, mag je gerust op jouw hoede zijn, maar de Amerikaan is op de thuismarkt veel goedkoper dan bij ons. En niemand anders in dit gezelschap biedt het akoestische genot van een V8 motor. Ook is de testredactie vol lof over de hoeveelheid grip die de ‘Stang heeft en over zijn comfortabele Recaro stoelen. Dat het benzineverbruik prehistorisch hoog is en alleen autoverhuurbedrijven gelukkig worden van de interieurafwerking (want goedkoop) moet je dan maar op de koop toenemen.
De Nissan Z mag dan een nieuw jurkje hebben aangetrokken, het blijft een auto van een vorige generatie. Voor de beste sportwagen moet je elders zijn. En dan nam de Porsche Cayman niet eens deel aan deze vergelijkingstest …
