In het MPV segment maakte Opel in 1996 een valse start. Met de Sintra dacht het Duitse merk een leuk alternatief voor de Chrysler Voyager, Ford Galaxy en Renault Espace in handen te hebben, maar er waren al direct twijfels over de Amerikaanse bouwkwaliteit. En daar bleef het niet bij. In 1999 ging de Sintra ook nog eens onderuit in een crashtest. Opel, wiens imago toen sowieso toch al onder druk stond vanwege de storinggevoelige Omega en de tegenvallende Vectra, besloot het op een Chevrolet annex Pontiac ontwerp gebaseerde model van de markt te halen.
Maar gelukkig debuteerde datzelfde jaar de Opel Zafira. Renault had met de Scénic weliswaar een voorsprong opgebouwd in het segment voor middenklasse MPV modellen, maar Opel compenseerde dat met het slimme Flex7 stoelsysteem. Niet alleen bood de Zafira hierdoor plek aan 7 personen, je hoefde de zetels ook niet de garagebox in te sjouwen als de ruimte achterin voor andere zaken dan passagiervervoer gebruikt diende te worden. Als klap op de vuurpeil was de achterbank ook nog eens in lengterichting verschuifbaar.
De Opel Zafira bleek een schot in de roos te zijn. Niet alleen omdat hij een duidelijke meerwaarde bood ten opzichte van de Scénic, maar ook omdat het een prettig alternatief was voor diegenen die de Franse bouwkwaliteit niet vertrouwden, of een hekel hadden aan het vrijwel horizontaal staande stuur van de Renault. Het blazoen van Opel was halverwege de jaren negentig flink bevlekt geraakt (een erfenis van inkoopchef Ignacio Lopez, die de duimschroeven bij de toeleveranciers te ver had aangedraaid), maar de Zafira was productierijp gemaakt door Porsche. En dat kon je merken. De Opel klopte als een bus. In het topjaar 2001 werden er bijna 300.000 exemplaren van verkocht.
Helaas trad daarna de wet van de remmende voorsprong onverbiddelijk in werking. De tweede generatie Zafira, die in 2005 werd voorgesteld, maakte weinig indruk. Een keurig ontwerp, dat wel, maar Volkswagen had met de Touran al een inhaalslag gemaakt. Bij een vrijwel ongewijzigde wielbasis groeide de OpelZafira 15 centimeter en dat maakte de Opel er niet lichtvoetiger op. De enige innovatie waren een serie opbergvakken in het plafond maar daarvoor sprong de consument niet op zijn fiets richting de Opel dealer. De verkopen belandden in een diepe val naar 100.000 stuks, al speelt hier ook mee dat de autoconsument via Nissan inmiddels kennis had kunnen maken met het cross-over concept. Van die Qashqai zouden we nog veel gaan horen.
De derde generatie uit 2011 was opnieuw groter (dit keer nam de omvang met 19 centimeter toe) maar dat vertaalde zich wederom niet in evenredig meer binnenruimte. Opel positioneerde het model aanvankelijk boven de oude, tweede generatie van de Opel Zafira, die nog enige tijd op bepaalde markten leverbaar bleef. Het merk dacht zo een alternatief in handen te hebben voor de imponerende S-Max, maar helaas. De Ford bleef in de Opel qua rijeigenschappen veruit de baas en was daarmee zijn meertarief zondermeer waard. En ook in de prijsklasse daaronder was er volop keuze aan 7-persoons MPV modellen. Het resultaat: vorig jaar bleef de verkoopteller steken op 50.000 exemplaren.
Daar kan de schoorsteen niet van roken. De fabriek in Bochum, waar de Zafira van de band liep, werd in 2014 gesloten en de productie werd verplaatst naar een ongebruikte assemblagelijn in de hoofdvestiging in Rüsselsheim. De Zafira, die een tijdje de extra typeaanduiding Tourer droeg, heeft net een facelift ondergaan. Als dit uitgelegd wordt als een signaal dat Opel het model nog niet compleet heeft opgegeven, dan is dat onjuist. De Duitsers denken niet dat het ooit nog wat gaat worden met de Zafira en zullen het model in 2018 aflossen door een cross-over. Geen eigen ontwerp, maar een door Peugeot ontwikkelde en te bouwen auto. De laatste Zafira loopt in Rüsselsheim uiterlijk in 2019 van de band. Na 20 jaar is het hitavontuur dan dus weer voorbij.
